Cüneyt Ülsever: Din ve demokrasi bir araya gelebilir mi

Önce Yurt Gazetesi’ne değinmek istiyorum. Gazetemin her geçen gün daha iyiye gittiğini, ideolojik saplantıları büyük çapta aşmaya ve demokrat her türlü görüşe yer vermeye çalıştığını, günümüz gazeteciliğinin gerçeklerini tamamen göz ardı etmeden aydınların gazetesi olmak için büyük çaba sarf ettiğini mutlulukla gözlüyorum.

Dün “Yurt’un Sesi” köşesinde belirtildiği gibi gazeteyi gazete yapan okurlarıdır. Türkiye’yi otokrasiye teslim etmeme mücadelesinde okur Yurt Gazetesi’ni 100.000 tiraja taşırsa bundan en fazla demokrasi yararlanır.

Bugünkü yazımın fikir babası gazetemiz yazarı Necdet Saraç! Dünkü “Siyasal İslam’dan Demokrasi Çıkmaz” başlıklı yazısında İslam dini ile demokrasi arasındaki kan uyuşmazlığına değiniyor. Haklı!

Ben bugün onun tezini genele yaymak istiyorum.

“Hiçbir dinden demokrasi çıkmaz!”

İnançlı bir insan olarak hemen belirteyim ki; bu saptamamda din kurumunu dışlamak/aşağılamak gibi bir amacım yok.

Yapısı gereği din ile demokrasi bir arada yaşayamaz. Nedeni ise çok basittir:

Din “tek doğru”ya dayanır. Demokrasi “birçok doğru”nun bir arada yaşaması için mücadele verir!

Mütedeyyin dindarlar bu çelişkiyi “hoşgörü” ile aşmaya çalışırlar ama “tek doğru” eninde sonunda hoşgörüyü ancak “tahammül etme” seviyesinde barındırır.

“Tek doğru” inanca/biada dayanır. “Bir çok doğru” ise araştırmayı/ karşılaştırmayı/ sorgulamayı gerektirir.

“Çok doğru”lu bir dünyada “neden onun doğrusu benim doğrumdan farklıdır?”, diye sormak zorundayız. Hatta bazen “doğrumuzu” değiştirmek durumunda kalırız.

Benzer bir sorgulamayı inanç dünyasında yapmayız/yapamayız!

Bundan dolayı din ve demokrasi bir araya gelemez.

***

Ancak, din ile demokrasinin birleştiği bir nokta da vardır. İkisi de insanın peşinden koştuğu mutluluk/refah/huzur/barış gibi kavramlara yol açmaya çalışır.

İkisi de halkın maddi/manevi temel ihtiyaçlarını karşılamak iddiası ile vardırlar.

Bu noktada sanırım bazıları çok önemli bir gerçeği gözardı ediyorlar.

Sanıyorlar ki, dindarlar/din üzerinden siyaset yapanlar kitlelere sadece “aşkın dünya”yı hedef göstererek/manevi hazzı vaat ederek insanlığın mutluluk/refah/huzur/barış arayışına cevap arıyorlar.

Tek hedefleri: Din esaslarına dayanan bir dünya kurmak!

Öbür dünyada nirvanaya kavuşmak üzere bu dünyayı düzenlemek!

Hayır! Din üzerinden siyaset yapanlar da diğerleri kadar maddi ve dünyevi ihtiyaçlara cevap arıyorlar.

***

Sanırım benim arafta kaldığım yer burası. Laiklere şunu anlatamıyorum:

“Küreselleşen dünyada teknolojinin nimetlerini alabildiğine kullanırken, aynı zamanda yerelliğin vazgeçilmez etkisini en iyi kavrayan hareket olan İslamcı siyaset Hamas, Hizbullah, Müslüman Kardeşler ve nihayet Türkiye’de Milli Görüş, mahalle mahalle yürüttüğü çalışmalarında dünyada ilk kez Lenin’in ortaya attığı örgütlenme biçimi olan ‘kılcal damarlar teorisi’ni hayata geçiren en başarılı siyasi yapıdır” (Hürriyet, 27.05.07) 2007’de ne yazmışsam hala ardındayım.

***

Arap dünyasında Müslüman Kardeşler 1930’lardan beri, onun bir kopyası Milli Görüş Türkiye’de 1970’lerden beri kitlelere sadece “cennete giden en doğru yolu vaat etmiyor”, teorik alanda solcuların sahip çıktığı “sosyal politikalar”ı hayata geçiriyor.

Arap dünyasında kitlelere “hastane”, “okul”, “konut” kelimeleri Müslüman Kardeşleri/Hamas’ı/Hizbullah’ı çağrıştırıyor.

Türkiye’de AKP kelimesi millete TOKİ (konut) , bedava eğitim, bedava ve ulaşabilinir sağlık hizmetleri, ucuz ve kolay ulaşım (uçak) kelimelerini çağrıştırıyor.

***

Ortada muhteşem bir paradoks var. İnsanların kendi kendilerini yönetmesi için mükemmele en yakın rejim demokrasi ama Ortadoğu’da kitleler itaat/teslimiyet/otoriteye biat kelimelerine daha yakın duran din kurumuna (İslam) meylediyorlar.

Bu paradoks nasıl çözülecek?

Patenti bana ait bir deyimle:

“Laiklikte Israrlı Olmayan Demokrasi!”

Perşembe günü bu terimin üzerine bir kez daha gideceğim.”

Dr. Cüneyt Ülsever/ Yurt gazetesi

Odatv.com