Çorum Çorum olalı böyle konser görmedi

Borusan oda orkestrası bir gün önce gelmişti. Sabah, Şef Gürer Aykal’ı bekliyorduk.

Çorum’da, şimdi yenilenen ve muhteşem hale getirilen Anitta Otel’in kapısında bekliyordum Gürer Aykal’ı.

Bir Renault araba girdi otelin önüne. Aykal’ın arabası değildi bu, onun arabasını biliyordum çünkü. Ayrıca Gürer Aykal arabasını kendi kullanırdı, yanaşan arabanın şoförü vardı. İçinden dev gibi bir adam çıktı: Kurthan Fişek…

Geleceğini söylemişti, ama inanmamıştım. Çorum Büyük Otel’de yerini ayırtmıştım, masasına da bir şişe JB viski koydurmuştum.

Kurthan hoca arabayı sarsaraktan indi. “Geliyor,” dedi. “Eskortluk yaptık Gürer’e…”

Gerçekten iki dakika sonra da Gürer Aykal, Anitta Otel’in önüne park etti.

İkisiyle de kucaklaştım.

Akşam, Çorum Devlet Tiyatrosu salonunda Hitit Festivali’nin açılış konseri vardı. Orkestra daha prova yapacak, yemek yiyecek ve hazırlanacaktı. Gürer Aykal prova için salonu istedi, ama müsait değildi salon.

Tam o sırada Ceyhan Mumcu ile sevgili eşi Naciye Mumcu’yu gördüm. Lobide oturuyorlardı. Birkaç adım yürüdüm, İbrahim Yetkin ile Ertan Günçiner oturuyor. Arkalarda bir yerde Hasan Uysal dolaşıyor. Borusan ekibi olduğu gibi otelin bir köşesinde kendi aralarında şakalaşıyor. Anitta Oteli tıklım tıklım…

Belediye görevlileri koşturuyor, araçları ayarlamaya çalışıyor, konukların rahat etmesi için elinden geleni yapıyor. O sıralarda sağlığı yerinde olan Ali Alakoç inanılmaz şeyler başarıyor ve tüm konukların takdirini kazanıyor.

Daha gelecek onlarca kişi var.

Derken kapı açılıyor ve içeri Ünal İnanç giriyor. Ceyhan Mumcu’nun da, Kurthan Fişek’in de kadim dostu.

Naciye Mumcu için bir araba ayarlıyor Ali Alakoç. Tiyatronun fuayesinde “Altın Eller” sergisi açacak, hazırlıklarını yapması gerek.

Haziran sonu. Dışarıda müthiş bir yağmur var. Konser salonuna orkestrayı götürecek otobüs otelin önünde bekliyor. Hepimiz şıkıdım giyinmişiz yola çıkmaya hazırız. Kurthan hocanın eşi sevgili Neyran abla arıyor: “Mümtaz, Kurthan orada kalmasın, rahatsız biraz. Onu gönder Ankara’ya.”

İtiraz ediyorum. Odasını ayırttığımı, bir gece kalmasının benim için iyi olacağını söylüyorum, ama nafile. Neyran abla şiddetle Kurthan hocanın bir an önce Ankara’ya yola çıkmasını istiyor. Zaten hoca da hazır. Konsere bir saat kala Kurthan hoca ile vedalaşıyoruz.

Konser salonuna gidiyorum. Anadolu kentlerinde bu tür konserlerde bir protokol listesi oluşturulmuştur. O listeye göre davetiyeleri hazırlamış ve göndermiştik. Konserin başlamasına on dakika var, ama salonun yarısından fazlası boş.

Müthiş moralim bozuluyor. Vali Atıl Üzelgün gelmiş, belediye başkanı Arif Ersoy gelmiş, ama diğer zevat ortada yok. İl müdürleri, kentin ileri gelenleri… Kimse yok.

“Açın kapıları,” diyorum benim müdürlükteki arkadaşlarıma. “Dışarıda kim varsa içeri girsin! Artık protokol falan yok!”

Kapılar açılıyor, dışarıda bekleyen onlarca kişi bir anda salona doluşuyor ve salonun yan basamaklarına kadar dolduruyorlar her yeri.

Orkestra çalmaya başlıyor o sırada: Vivaldi, 4 Mevsim…

Yerel televizyonlardan birinin muhabiri, elinde kamerayla kaz adımı yürüyüşüyle en ön sıra ile sahne arasından geçiyor. Müthiş bir gürültü çıkarıyor. Şef Aykal hafifçe yana dönerek, orkestra için yaptığı hareketlerden birini kameramana yapıyor, ama adam farkında bile değil.

Gidip adamı kolundan tutuyor, dışarı çıkarıyorum. Tam o sırada bir cep telefonu çalıyor. Çorum Haber gazetesinin acar muhabiri Tugay Afat dayanamıyor, arada kalkıp bağırıyor: “Kendinizi önemli sayıyorsunuz! Bir bok sanıyorsunuz! Cep telefonuyla mı doğdunuz mübarekler!” diye yırtınıyor.

Olaylı bir konser sonunda orkestra susuyor, önce alkış yok. Ardından İbrahim Karamemet ayağa kalkıyor ve alkışlamaya başlıyor. Bütün salon ayağa kalkıyor o zaman ve alkışlamayı sürdürüyor.

Otele dönüyor ve yemeğe oturuyoruz. Aklımda bir haftadan fazla sürecek olan Hitit Festivali’nde daha başıma neler geleceği dolanıp duruyor.

Dört yıllık Çorum Hitit Festivali macerama başlamıştım artık.

Çorum Çorum olalı böyle bir işkenceyi dört yıl daha çekecekti.

Mümtaz İdil

Odatv.com